Dragan Subotić

Autor piše o projektnom menadžmentu u politici, definiše pojam projekta, projektnih aktivnosti i analizira sastav, strukturu i funkcije projektnih timova. Identifikuje stilove liderstva, tipove ličnosti rukovodioca projekta, kao i značaj projektnog menadžmenta u političkim aktivnostima i procesima.

Autor piše o upravljanju znanjem u politici, političkim institucijama, pojmu intelektualnog kapi­tala kao i teorijsko-metodološke pretpostavke i pristupe. Isto tako, definiše tipove i strategije transfer i moguće inovacije političkog znanja u savremenom društvu.

Autor piše o teorijskim dimenzijama metodologije, naučnog metoda i primenjenih istraživanja. Utemeljuje osnovnu teorijsku matricu na metodološkim idejama Ogista Konta, Emila Dirkema i Maksa Vebe­ra i drugih koncipirajući mogući metodološki okvir istraživanja društva, društvenih pojava, procesa i tvorevina.

Autor piše o metodologiji naučno-empirijskog istraživanja definišući faze istraživanja, istraživački postupak i istraživačku delatnost. Identifikuje faze naučnog, empirijskog i primenjenog istraživanja u oblasti društvenih nauka.

Autor piše o metodama naučnog i empirijskog istraživanja, s posebnim osvrtom na posebne empirijske metode. Isto tako piše i o opštim i posebnim me­todama i tehnikama istraživanja.

Autor piše o primenjenim istraživanjima u meto­dologiji, s posebnim osvrtom na posmatranje kao teh­niku prikupljanja empirijskih podataka. Ističe ob­like posmatranja sa i bez učestvovanja, sistematsko posmatranje kao i posmatranje u eksperimentalnim uslovima. Analizira značaj posmatranja u empirijskim istraživanjima, posebno u oblasti društvenih nauka. Autor posebno ukazuje na značaj metode studije slučaja kao i intervjua i upitnika u prikupljanju podataka u istraživanjima. Svakako, nisu izostala ni razmišljanja o analizi sadržaja kao i o ličnoj jednačini istraživača.

Autor piše o pojmu, strukturi i funkcijama istraživanja i naučno-istraživačkog rada u društvenim naukama, s posebnim osvrtom na istraživački postupak i metode. Piše o teorijskim pretpostavkama metodologije istraživanja, s naglaskom na društvene, odnosno, socijalno-političke nauke u društvu. Isto tako, predstavljeni su tipovi istraživanja poput teorijskog, fundamentalnog i empirijskog, transverzalnog, longitudinalnog, evalutivnog, korelacionalnog, strukturalnog, akcionog, terenskog kao i futurističkog. U posebnom delu se piše o osnovama politike naučno-istraživačkog rada, uključujući i aktuelnu strategiju naučnog i tehnološkog razvoja Srbije. Zalaže se za odgovornu, transparentnu i profitabilnu politiku razvoja na­učno-istraživačkog rada u oblasti društvenih na­uka koji će za krajnji rezultat imati afirmaciju ove naučne oblasti.

Autor piše o novom javnom menadžmentu kao novom vi­du upravljanja (New Public Managment), odnosno o reosmišljavanju vlade. Definiše pojmove javnog sektora, javnog dobra, javne usluge, javne službe, redefiniše klasične funkcije države, posebno kada je reč o preduzetničkom modelu novog javnog upravljanja. Smatra da je novi javni menadžment deo političkog sistema, ali, da njegova reforma podrazumeva istovremeno i reformu društvenog, odnosno aktuelnog političkog sistema Srbije. Ona je usmerena ka funkcionalnijem, fleksibilnijem i razvijenijem reformskom modelu ko­ri vodi daljoj demokratizacii društva, pravnoj državi i građanskom društvu. svakako, uključujući i dostignuća evropskih zemalja, pre svega V. Britanije i Nemačke, ali i SAD i Novog Zelanda čiji su modeli i iskustva itekako primenjivani u reformi političkog sistema, odnosno javnog sektora u Srbiji u uslovima tranzicije.

Autor piše o pojmu javnog upravljanja i neophodnosti reforme javnog sektora u političkom sistemu Srbije. Definiše temeljne pojmove novog javnog menadžmenta, javnog dobra, javne finansije, javne službe, javne usluge i javne uprave na osnovu čega identifikuje dinamičko-razvojni i funkcionalni model reforme javnog sektora. Zalaže se za preduzetničko-profitabilni model funkcionisanja javnog sektora koji utiče na prirodu, karakter i funkcionisanje političkog sistema Srbije, i u velikoj meri determiniše funkcionisanje političkih institucija u društvu. Isto tako, određuje profil javnog menadžera, struk­turu i međusobne odnose sistema javnog upravljanja kao i četiri nova principa funkcionisanja novog javnog menadžmenta. Svakako, uz niz praktičnih primera iz aktuelne prakse funkcionisanja javnog sektora Srbije u svetlu finansijske krize u svetu.

U ovom radu definišu se temeljni pojmovi i kategorije, poput korporativnih odnosa s javnošću, službe za odnose s javnošću, kao i javnog sektora koji determinišu korporativne odnose s javnošću unutar političko-privrednog sistema. Definiše se struk­tura, funkcije, doprinos i značaj Službe za korporativne odnose s javnošću u javnom sektoru. Analizira se funkcionalna i organizaciona dimenzija, kao i korporativne i marketinške funkcije odnosa s javnošću u odnosu na institucije političkog i privrednog sistema. Modernizacija javnog sektora znači i funkcionalan, efikasan i optimalan model korpo­rativnih odnosa s javnošću koji se ne svodi samo na jednostranu komunikaciju sa internim i eksternim ciljnim javnostima. Ljudski, odnosno socijalni resursi u sistemu, i šire u društvu su osnova razvoja. Stoga, Služba za korporativne odnose s javnošću ima važnu ulogu u reformi javnog sektora Srbije. U radu, posebna pažnja se poklanja dizajniranju poslova i radnih zadataka menadžera za odnose s javnošću, organizovanju, upravljanju, finansiranju i kontroli delatnosti Službe za odnose s javnošću, uključujući upravljanje ljudskim resursima u javnom sektoru. Isto tako, određuje pravac (de)regulacije, napredovanja i razvoja personala iz ove oblasti korporativne delatnosti. Definiše Službu za korporativne odnose s javnošću u kontekstu upravljanja ljudskim resursima u korporaciji odnosno, socijalnim resursima u društvu, s posebnim naglaskom na javni sektor.

Autor piše o medijskoj dimenziji, odnosno komunikološkim poljima odnosa s javnošću u (post)modernom društvu precizno definišući pojam korporativnih komunikacija, karakteru i suštinu medija i medijskih sistema, sagledava ih političkim osvrtom na suštinu, položaj i ulogu masovnih medija u pluralističkom društvu. Isto tako, autor definiše i marketinšku, profitnu dimenziju mas-medija, posebno način poslovanja, uz neizbežne etičke dileme medijskih aktivnosti, što je veoma važno za zemlje u tranziciji. Uobličava moguće modele organizacije, upravljanja i delovanja medijskih sistema koji imaju važnu ulogu u kreiranju optimalnog, funkcionalnog i profitabilnog modela informisanja u društvu. On treba da bude rezultat konsenzusa relevantnih društvenih subjekta, ali i demokratske konstitucije društva, pravne države i utemeljenog civilnog društva. Zapravo, korporativni pristup multimedijima treba da obezbedi funkcionisanje medijskog sistema na dvostrukom nivou: dostignućima moderne tehnologije i profitnom principu. To sve više određuje organizaciono medijski dizajn informaciono-komunikoloških sistema, način upravljanja i poslovanja u tržišnom društvu.

Autor piše o metodološkim okvirima istraživanja u politikologiji, s posebnim osvrtom na temu: Demokratski i politički kapacitet političkih institucija Srbije u procesu međunarodnih integracija. Definiše pojam teorijskih i empirijskih istraživanja u metodologiji, identifikuje indika­tore istraživanja, uz niz praktičnih primera demokratskog i nacionalnog kapaciteta političkih institucija Srbije, imajući u vidu aktuelni trenutak političkog života Srbije na početku 21. veka koji je pred nama. Svakako, predmet istraživanja su politički akteri, subjekti, a pre svega ključne poli­tičke institucije koje determinišu politički ka­pacitet institucija Srbije.

Autor piše o dr Živku Topaloviću, socijalisti i sindika­lista, koji je svojim političkim radom obeležio istoriju socia­lizma u Srbiji u 20. veku. Rođen je 1886. godine u Užicu, završio Pravni fakultet u Beogradu, doktorirao prava u Nemačkoj, bio je aktivan u srpskoj socijaldemokratskoj partiji Dimitrija Tucovića i u Glavnom radničkom savezu Srbije. Posle 1918. godine, osnovao je Socijalističku radničku partiju Jugoslavije (1921), i bio njen predsednik, a angažovao se u radu međuratnog sindikalnog i radničkog pokreta. Za vreme Drugog svetskog rata, od 1943. godine, pristupio Ravnogorskom pokretu, a 1944. godine otišao u Italiju. U egzilu, osnova je Demokratsku zajednicu Jugoslavije u francuskoj, kao i list "Sindikalist". Dugo godina kao "narodni neprijatelj" živeo u emigraciji, gde je objavio zapažene knjige i druge radove. Umro februara 1972. godine u Beču.

Autor piše o relaciji odnosa s javnošću moderno društvo koje definiše kao post-industrijsko, informatičko društvo znanja, informacija i visokih tehnoloških dostignuća. Savremeno društvo vidi kao dinamičku, razvojnu i inovativnu celinu globalnog društva, uključujući u prvom redu ubrzan razvoj modernih tehnologija koje će oblikovati strukturu i dinamiku društva. U tom smeru, određuje i odnose s javnošću u teorijskoj, strategijskoj i operativnoj ravni koja omogućuje funkcionalnost, fleksibilnost i profitabilnost post-industrijskog društva. Isto tako, definiše i ulogu masovnih komunikacija u uobličavanju javnog mnjenja što je od značaja za operativan model odnosa s javnošću. Dizajnira odnose s javnošću u kontekstu socio-političkog okruženja i globalnih procesa u svetu.

Autor piše o odnosima s javnošću u državnoj, odnosno javnoj upravi. Definiše teorijski pojam odnosa s javnošću, subjekte, relacije, ciljne grupe, institucije i ostale medijske subjekte koji čine celovit sistem u relaciji: državna uprava javno mnjenje društvo u tranziciji. Posebna pažnja poklanja se mas-medijima u potrošačkom društvu, koje oblikuje svoje posebne zakonitosti u odnosu na društvo i institucije u tranziciji. Zahvaljujući različitim aktivnostima odnosa s javnošću, poput organizacije specijalnih događaja, planiranja organizovanja upravljanja i kon­trole, a posebno lobiranja, autor kreira primenjen model PR ak­tivnosti u profitnim i neprofitnim institucijama. U tom pravcu definiše i preduzetničku koncepciju usmerenu ka reformi nefunkcionalnog, neefikasnog i glomaznog javnog sektora, smanjenju javne potrošnje i izgradnji demokratskog, i efikasnog sistema društvene uprave u Srbiji i da je okrenut reformi postojećeg modela i konceptu novog javnog menadžmenta, odnosno, dobre vlade i upravljanja javnim dobrima.